Participation in Group Art Exhibition "Siden Soufli" in Michael Cacoyannis Foundation, organized by ASFA, KONSTFACK STOCKHOLM, SWEDISH INSTITUTE OF ATHENS, ASSOCIATION CHRYSALIDA. Duration 2-20 November 2022.

Participation in Group Art Exhibition "The Manifesto Project – A locus of intersected artistic destinies" in Melina Cultural Centre, Athens. Duration 22-27.10.2022.

Memories endowed us. Art exhibition in Mythimna, Lesvos. The Ottoman Baths Museum. Duration 12 to 25 August 2022.

ΤΕΧΝΕΣ · ΤΕΥΧΟΣ 82206.04.2022 | 18:19

The Manifesto Project: Ένας τόπος διασταυρούμενων εικαστικών πεπρωμένων

ΟΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΝΤΕΠΗ ΠΑΥΛΙΔΟΥ, ΛΕΟΝΤΙΑ ΚΑΦΦΕ, ΝΤΟΡΙΤΑ ΠΙΜΠΛΗ, ΙΡΙΝΑ ΚΟΥΖΜΕΝΚΟ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ.

Οδηγούμενες/-οι από πνεύμα συλλογικοποίησης της εικαστικής πράξης, πέντε εικαστικοί, εξερχόμενες/-οι από την απομόνωση των προσωπικών, «κελιών» τους, κυριολεκτικών και μεταφορικών, συναντήθηκαν και επί σχεδόν έξι μήνες διερεύνησαν, στοχάστηκαν και παρήγαγαν εικαστικό έργο υπό τη στέγη ενός διατηρητέου κτιρίου στον Κεραμεικό.

Αυτός ήταν ο στόχος του ιδρυτή και διευθυντή του εγχειρήματος –όπως, και συμμετέχοντος σε αυτό–εικαστικού Γιώργου Αργυρόπουλου, ο οποίος το συνέλαβε, το εκκίνησε και το υλοποίησε σε όλα τα στάδιά του με την ευγενή χρηματοδότηση των Neo Performance Materials και James Aitken Investments με έδρα το Τορόντο του Καναδά. Καθώς παράλληλος και εξίσου ζωτικός στόχος του εγχειρήματος ήταν να λειτουργήσει, ανάμεσα σε άλλα, και ως όχημα για την υποστήριξη και ανάδειξη Ελλήνων εικαστικών, η Neo Performance Materials χρημοτοδότησε έναν αριθμό υποτροφιών, οι οποίες δόθηκαν σε ισάριθμες φοιτήτριες και φοιτητές της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας που μαζί με τον Γιώργο Αργυρόπουλο συγκρότησαν την προκείμενη ομάδα εικαστικών.

Αφορμή και θέμα της εικαστικής έρευνας και παραγωγής τους: η καινοφανής βιωματική συνθήκη της πανδημίας και η επακόλουθη κανονικοποίηση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στην καθημερινή ζωή. Με «θεραπευτικά» μέσα τον καμβά και τα λάδια, αποπειράθηκαν να αποτυπώσουν και να «εξορκίσουν» τις ποικίλες μορφές του τραύματος που αυτή η συνθήκη επέφερε σε ατομικό και σε καθολικό επίπεδο, να χαράξουν τη δική τους «έξοδο» και επαναρχή, επιβεβαιώνοντας την παλιά ψυχαναλυτική/ανθρωπολογική θέση που θέλει την τέχνη (μαζί με τη θρησκεία) να αποτελεί προνομιακό πεδίο τελετουργικής, μετασχηματιστικής βιωματικής διαδικασίας.

Συμπληρωματικά και εμβόλιμα σε αυτό το σύμπαν ζωγραφικά εξεικονισμένων παραστάσεων, σκηνών, σωματικών στάσεων, χειρονομιών, κινήσεων και βλεμμάτων, εντίθεται και ένας άλλος –διαφορετικού κώδικα– μικρόκοσμος αυτή τη φορά ρηματικός: η έντυπη έκδοση ενός ολιγοσέλιδου τομιδίου, υπό τον τίτλο «Σαρανταήμερον», με το οποίο ένας έκτος συμμετέχων, εργαζόμενος στο πεδίο του λόγου και της θεωρίας, συμβάλλει στο εγχείρημα.

Κείμενα: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΙΝΟΣΑΤΗΣ

The Manifesto Project - Ντέπη Παυλίδου

Έπειτα από την ολοκλήρωση ενός πρώτου, πετυχημένου κύκλου δημιουργικού βίου με σπουδές στα οικονομικά και πολυετή σταδιοδρομία στο χώρο του μάρκετινγκ σε ελληνικές και πολυεθνικές εταιρείες, η εικαστικός Ντέπη Παυλίδου, διοχετεύοντας πλέον τη δημιουργική ενέργειά της σε αμιγώς εικαστικές μορφές δραστηριότητας, σπούδασε στο Γ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, απ’ όπου αποφοίτησε τον Ιούνιο του 2021, έχοντας στο μεταξύ προλάβει να συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις (τον Ιούνιο του 2021 έργο της επιλέχθηκε από το ΚΠΙΣΝ και το Lincoln Center for the Performing Arts, για την εκπροσώπηση της έκθεσης με τίτλο «Πρόσωπα του Ήρωα – Από τη Νέα Υόρκη μέχρι την Αθήνα») και έχοντας πραγματοποιήσει ήδη την πρώτη της ατομική έκθεση ζωγραφικής στην Άνδρο τον Ιούλιο του 2020. Το καλοκαίρι του 2021, συμμετείχε στους 27ους ΠΛΟΕΣ με θέμα «Τροχιές της μνήμης» στο «Ίδρυμα Πέτρου και Μαρίκα Κυδωνιέως» στην Άνδρο, σε επιμέλεια της Αθηνάς Σχινά. Τρέφοντας θαυμασμό για ποικίλες, ενίοτε εντελώς ξένες μεταξύ τους, εικαστικές πρακτικές –όπως, λόγου χάρη, για τη ζωγραφική του Rembrandt (όσον αφορά τις έμπλεες συναισθήματος προσωπογραφίες και αυτοπροσωπογραφίες του), του Andrew Wyeth (κυρίως όσον αφορά τους μαγικούς –ανοικτούς και κλειστούς– χώρους του) ή ακόμη και της Cindy Sherman (όσον αφορά τους τρόπους χρήσης του εαυτού της, καθώς και τις μορφές προβληματοποίησης γύρω από ζητήματα θηλυκότητας και της φύσης αυτής, τις οποίες αποδεσμεύει μέσα από τη δουλειά της)– η Ντέπη Παυλίδου επιδίδεται σε μία αναπαραστατική ζωγραφική, δουλεύοντας κυρίως με λάδια σε καμβά (με πολύ λεπτές στρώσεις λαδιού και διαφάνειες), χωρίς όμως αυτή η επιλογή της να αποκλείει τη χρήση άλλων μέσων, τρόπων και υλικών έκφρασης, όπως λόγου χάρη, κολάζ τα οποία τυπώνει σε μετάξι. Είναι συγχρόνως ρεαλίστρια αλλά και μινιμαλίστρια. Η παλέτα της αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από γαιώδη χρώματα. Ως προς τα επανερχόμενα στο έργο της περιεχόμενα και την κυρίαρχη σε αυτό  θεματογραφία: «Το έργο μου είναι ανθρωποκεντρικό και ταλαντεύεται ανάμεσα στο χιούμορ και την οδύνη. Ζωγραφίζω ανθρώπους και καταστάσεις, προσπαθώντας κάθε φορά να κοιτάζω την καθημερινότητα (π.χ. την καραντίνα) με μια ματιά την οποία θα χαρακτήριζα εσκεμμένα λοξή. Με απασχολούν έντονα θέματα, τα οποία άπτονται της γυναίκας και της θηλυκότητας, καθώς και της θέσης στην καταναλωτική κοινωνία, ενώ συχνά αναφέρομαι στον άνδρα ως απουσία, απεικονίζοντάς τον σαν μαύρη φιγούρα. Κάποια έργα μου εμπνέονται από την ελληνική χειροτεχνία. Αγαπημένο μου θέμα είναι ο ίδιος ο εαυτός μου, τον οποίο συνήθως προσεγγίζω με αυτοσαρκασμό ή με διάθεση για παιχνίδι».

Η Ντέπη Παυλίδου δεν προσεγγίζει για πρώτη φορά εικαστικά τη συνθήκη της πανδημίας. Για το λόγο αυτό, «στο συγκεκριμένο πρότζεκτ ήθελα σίγουρα να μιλήσω για την απορροή της πανδημίας. Ως μοντέλο, για ακόμη μία φορά, χρησιμοποίησα τον εαυτό μου. Η επιλογή της πόζας την οποία παίρνει η μορφή είναι συνειδητή, προκειμένου ο θεατής να εστιάσει στο γεγονός και όχι στον άνθρωπο. Η απεικόνιση του ποδοπατήματος της ιατρικής φόρμας υψηλής προστασίας, δηλώνει το ποθούμενο  τέλος της πανδημίας. Το φως συμβολίζει την αναμονή μας και την ελπίδα μας γι’  αυτό το γεγονός. Το δάπεδο, στο σύνολο του πίνακα, αποτελεί μια πινελιά Ελλάδας. Η τέντα και οι γλάστρες υποδηλώνουν την ανθρώπινη καθημερινότητα. Κάποια σημεία του καμβά τα αφήνω σε ενδιάμεση φάση, με ξεκάθαρη διάθεση και πρόθεση να ενθέσω το θεατή στη διαδικασία του έργου».

Η καλλιτέχνης Ντέπη Παυλίδου, με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, δημιούργησε μια σειρά μεταξωτών έργων.

Η χρονιά που πέρασε, το 2021, σηματοδότησε 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, γεγονός ορόσημο για την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Αυτή η επέτειος αποτέλεσε μεγάλη έμπνευση για πολλούς καλλιτέχνες, όπως η Ντέπη Παυλίδου που δημιούργησε μια σειρά μεταξωτών έργων τα οποία παρουσιάστηκαν στους 27ους ΠΛΟΕΣ με θέμα «Τροχιές της μνήμης» στο «Ίδρυμα Πέτρου και Μαρίκα Κυδωνιέως» στην Άνδρο. Η ίδια μιλάει στην ATHENS VOICE για την απόφασή της να ασχοληθεί με την τέχνη, εξηγεί τη σκέψη πίσω από τη συλλογή «Το '21 ήταν η αφορμή» και τη σημασία των υλικών που επιλέχθηκαν και αποκαλύπτει τι νέο ετοιμάζει αυτή την περίοδο.

Η Ντέπη Παυλίδου γεννήθηκε στην Αθήνα και ενώ από μικρή είχε «καλλιτεχνικές ανησυχίες», επέλεξε να ακολουθήσει μια καριέρα στο μάρκετινγκ δουλεύοντας σε ελληνικές και πολυεθνικές εταιρείες. Τελικά, ο κόσμος της τέχνης κάποια στιγμή την κέρδισε και η ζωή της άλλαξε πορεία. «Από παιδί ζωγράφιζα, κένταγα κι έπλεκα, ενώ αργότερα ως έφηβη σχεδίαζα και έραβα τα ρούχα μου. Σπούδασα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και ακολούθησε μία μακρόχρονη και πετυχημένη καριέρα στο χώρο του Marketing. Παράλληλα, διοχέτευα τη δημιουργικότητά μου στην χειροτεχνία. Ήρθε η στιγμή που ο κύκλος καριέρα έκλεισε και πήρα την απόφαση να γραφτώ σε σχολή ζωγραφικής. Γρήγορα διαπίστωσα ότι μπορώ να ζωγραφίσω καλύτερα από όσο νόμιζα και μπήκα στην ΑΣΚΤ με δάσκαλο προετοιμασίας τον Σταύρο Μπονάτσο. Φοίτησα στο Γ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής, με καθηγητές τους Μάριο Σπηλιόπουλο και Παντελή Χανδρή και εκεί έμαθα πως και οι χειροτεχνίες που τόσα χρόνια "ξεδιψούσαν" τη δημιουργικότητά μου, ήταν επίσης τέχνη, απλά το μέσο άλλαζε. Έχω λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και το 2020 πραγματοποίησα την πρώτη μου ατομική έκθεση στην Άνδρο. Τον Ιούνιο του 2021 το έργο μου "Το τέλος της βάρδιας" επιλέχθηκε από το Κέντρο Πολιτισμού «Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος" και το "Lincoln Center for the Performing Arts", για την εκπροσώπηση της έκθεσης "Πρόσωπα του Ήρωα - Από την Νέα Υόρκη μέχρι και την Αθήνα"».

Η έμπνευσή της μπορεί να προέρθει από οπουδήποτε: από μια εικόνα ή μια μυρωδιά, από τη φύση ή από κάτι καινούργιο που έμαθε. Για εκείνη μεγάλη έμπνευση αποτελεί και ο ίδιος ο άνθρωπος. «Τα έργα μου ασχολούνται με τον άνθρωπο, είτε είναι ορατός σε αυτά, είτε όχι. ακόμη και ο εαυτός μου με εμπνέει για αυτοσαρκασμό ή για παιχνίδι», αναφέρει και συνεχίζει: «Νομίζω όμως ότι τον θεατή δεν τον ενδιαφέρει από πού προέρχεται η έμπνευση. Περιμένει μόνο να συγκινηθεί από το έργο που του δείχνεις μετά την διαμεσολάβηση που -σαν κaλλιτέχνης- οφείλeις να έχεις κάνει σε οποιαδήποτε έμπνευση».

Το καλοκαίρι του 2021 συμμετείχε στους 27ους ΠΛΟΕΣ με θέμα «Τροχιές της μνήμης» στην Άνδρο με μια σειρά έργων εμπνευσμένων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ποιο ήταν το μήνυμα που ήθελε να περάσει μέσα από αυτή τη συλλογή; «Το 21 ήταν η αφορμή για την έρευνά μου. Έβγαλα από την ντουλάπα τη συλλογή μου με τα παλιά εργόχειρα, τα υφάσματά μου, επισκέφτηκα τα αγαπημένα ου μουσεία με τις φορεσιές και τα κοσμήματα, ήρθαν στην επιφάνεια βιώματα και μνήμες. Επέλεξα την φωτογραφία και τον υπολογιστή σαν μέσα για την δουλειά μου γιατί ήθελα να περάσω το μήνυμα ότι η σύγχρονη τέχνη εμπεριέχει τις μνήμες μας και μακάρι να εμπεριέχει και τις παραδόσεις μας. Και θα ήθελα να στείλω ένα ακόμη μήνυμα: Αντί να ντρεπόμαστε για τα κεντήματα αποκαλώντας τα -απαξιωτικά- "σεμεδάκια", πρέπει να καταλάβουμε ότι η Ελληνική Χειροτεχνία αποτελεί μέρος του πολιτισμικού μας πλούτου και "πρώτη ύλη" υψηλής αξίας για τη δημιουργία σύγχρονης τέχνης». Αναφερόμενη στην επιμελήτρια της έκθεσης, Αθηνά Σχινά, είπε: «Νιώθω πολύ τυχερή που προσκλήθηκα από την Αθηνά Σχινά να συμμετάσχω στην έκθεση, ανάμεσα σε τόσο ενδιαφέροντες καλλιτέχνες και διπλά τυχερή που μελέτησε το έργο μου και έγραψε για αυτό».

Ακολουθεί απόσπασμα από το κείμενο της επιμελήτριας σχετικά με τα έργα της Ντέπης Παυλίδου:

«Δύο παράλληλοι κόσμοι συναντώνται στα έργα της Ντέπης Παυλίδου, εκτός από την οπτική και την απτική παράμετρο, που υπαλλάσσονται και συνυπάρχουν. Πρόκειται για την ιστορία, που εμπνέει την δημιουργό, όπου στην συγκεκριμένη περίπτωση αφορά την περίοδο της Εθνικής Παλιγγενεσίας με συντελεστές της πρόσωπα και πράγματα, όπως αυτά όμως παρουσιάζονται μέσα από τις αντανακλάσεις τους στα έργα της τέχνης, αλλά και της καθημερινότητας. Το μετάξι προσφέρει στην ζωγράφο την αίσθηση της οργανικότητας και της αποϋλοποίησης, της ελαφρότητας και της διαφάνειας, της λεπταισθησίας και της εμπεριέχουσας επίσης λάμψης που ενυπάρχει στην διακεκριμένη υφή του υλικού. Η υφή μάλιστα του μεταξιού έχει την δυνατότητα (υπό γωνία και με τον κατάλληλο φωτισμό) να τροποποιεί τις χρωματικές τονικότητες της κάθε επιφάνειας. Ταυτοχρόνως, η επιφάνεια του μεταξιού φέρνει -στις αισθήσεις που αποκομίζουμε, την κλασματική σχέση ανάμεσα στο ορατό και στο μετουσιωνόμενο, στην σθεναρότητα (την αντοχή δηλαδή) κι ως έναν βαθμό στην ανθεκτικότητα (της χρωματικής και χειρονομιακής επεξεργασίας). Η συγκεκριμένη διπολικότητα ωστόσο συνυπάρχει με τα εφήμερα γνωρίσματα αυτού του ιδιότυπου κι αραχνοϋφαντου υλικού».

Τα έργα που εκτέθηκαν ήταν ψηφιακό κολάζ τυπωμένο σε μετάξι. Ρώτησα λοιπόν την καΠαυλίδου γιατί επέλεξε την τεχνική του κολάζ ως μέσο δημιουργίας και γιατί το μετάξι για την εκτύπωσή τους. «Ένα από τα αγαπημένα εργόχειρα της συλλογής μου, είναι ένας ολομέταξος θρακιώτικος τσεβρές, με ανάγλυφη ύφανση, χωρίς κέντημα αλλά στολισμένος με μεταξωτή κλωστή πλεγμένη με την τέχνη του μακραμέ. Είναι δώρο από την Ελένη Μαυρόμματου την οποία είχα σαν πρότυπο στους δρόμους της χειροτεχνίας και από τα έργα που πραγματικά δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι δημιουργήθηκε από ανθρώπινα χέρια. Με το έργο μου ήθελα να τιμήσω αυτό το κομμάτι, όπως επίσης τον σταυρό που με συγκίνησε στο Μουσείο Μπενάκη, το ψαλιδάκι και το ακρόπρωρο στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, την Μπουμπουλίνα σε γραμματόσημο. Το κολάζ μου έδωσε πραγματική ελευθερία να δημιουργήσω ό,τι συνδυασμούς ήθελα.

Όσο για την εκτύπωση σε μετάξι, μια επίσκεψη με τους φοιτητές της ΑΣΚΤ στο Σουφλί, στα πλαίσια του συνεδρίου "Silk in Ancient Greece and its resonance" που πραγματοποίησε το Σουηδικό Ινστιτούτο, ήταν αρκετή για να με εμπνεύσει. Επισκεφθήκαμε μουσεία, εργοστάσια επεξεργασίας, εκπαιδευθήκαμε σε υλικά και τεχνικές σχετικές με το μετάξι. Ωστόσο, ο βασικός λόγος που το επέλεξα για τα έργα μου ήταν η σύνδεση που νιώθω ότι μου δίνει το συγκεκριμένο υλικό με τις μνήμες μου. Πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης δεν είναι ένα πράγμα μόνο αλλά πολλά, έχω επιλέξει, παράλληλα με τα λάδια μου, να πειραματίζομαι με το μετάξι».

Τα έργα της συλλογής «Το '21 ήταν η αφορμή» φέρουν ονόματα όπως «Εύζωνας», «Μετάλλιο» ή «Φορεσιά». Κάθε ένα από αυτά τα επτά έργα έχει τη δική του ιστορία για το πώς δημιουργήθηκε και το συμβολισμό του. Η κα Παυλίδου αναφέρθηκε σε δύο συγκεκριμένα όταν την ρώτησα ποιο έργο θα ξεχώριζε και γιατί.  «Η Φορεσιά έχει αναφορές στην νυφική θρακιώτικη φορεσιά, την οποία θεωρώ αριστούργημα. Έχω δανειστεί το κεντημένο μπούστο της και την υπέροχη αυτοκρατορική της ζώνη που μας γεννά μνήμες από το Βυζάντιο, ενώ σε πρώτο πλάνο είναι ο υπέροχος σταυρός από το Μουσείο Μπενάκη. Μάλιστα, είναι τιμή μου που προσφέρθηκε δώρο από το Μουσείο Τέχνης του Μεταξιού στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε επίσκεψή της στο Σουφλί. Όσον αφορά τη Μπουμπουλίνα, αναζητώντας την πραγματική μορφή της, πέραν από αυτή που μάθαμε από τα βιβλία του σχολείου, ανακάλυψα πως δεν υπάρχει. Όλες οι Μπουμπουλίνες που έχω δει ως τώρα, ήταν στην φαντασία κάποιου καλλιτέχνη. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε την έμπνευση για το έργο μου: Πώς φαντασιώθηκαν την ύπαρξή της, στα 200 χρόνια που ακολούθησαν, οι ζωγράφοι, χαράκτες και γλύπτες, φθάνοντας μέχρι το εμπνευσμένο Playmobil».

Αυτή την περίοδο, τα έργα της συλλογής «Το '21 ήταν η αφορμή» μπορεί να δει κανείς στο www.depypavlidou.com. Τι άλλο ετοιμάζει η καλλιτέχνης αυτή την περίοδο; «Από τον περασμένο Σεπτέμβριο συμμετέχω σε ένα δυνατό ομαδικό project που λέγεται Manifesto 2020 και σύντομα θα παρουσιαστεί στο αθηναϊκό κοινό, αλλά και στον Καναδά. Ετοιμάζω επίσης κάποια έργα για μία έκθεση που θα πραγματοποιηθεί το καλοκαίρι και θα έχει θέμα εμπνευσμένο από την καταστροφή της Σμύρνης».

Participation in Group Art Exhibition "Memory Tracks" in Kydonieos Foundation, Andros. Curator: Athina Schina. Duration 31 July to 3 October 2021.

27οι ΠΛΟΕΣ : Με αφορμή την επέτειο της 200ετηρίδας (1821-2021)

«Τροχιές Μνήμης»

… Η Ντέπη Παυλίδου ως υλικό της χρησιμοποιεί το μετάξι, στις διάφορες ποιότητες και στην εκάστοτε υφή που έλκει την προσοχή της. Το υλικό της, σε αυτή την ομάδα των έργων της, πρωτίστως και μέγιστα την ενδιαφέρει, ως ένα «φιλοσοφημένο» διακύβευμα που το περιλαμβάνει στο εικαστικό της σκεπτικό. Κι αυτό, γιατί με επίκεντρο αφενός την ίδια την φυσική διεργασία (της σηροτροφίας και της παραγωγής του λεπτεπίλεπτου νήματος), αφετέρου την ίδια την χειρονομιακή (εικαστική) διαδικασία, η Ντέπη Παυλίδου δημιουργεί αναλογικά σχήματα ανάμεσα στην μνήμη και στην πράξη, ανάμεσα στην φύση και στην ανθρώπινη ζωή, ανάμεσα επίσης στο παρελθόν και στο παρόν, όπως επίσης ανάμεσα στην παλαιότερη (και παραδοσιακή) εμπειρία σε σχέση με το νεώτερο (και συνεχώς μεταπλασσόμενο από το υποσυνείδητο) αποτύπωμα. Θα προσέθετα επιπλέον, ως προς αυτά τα δίπολα, τις γέφυρες που δημιουργούνται ανάμεσα στην εγγύτερη και στην απώτερη ιστορικότητα, όπως αυτές οι παράμετροι τροποποιούνται από συσχετισμούς και συναρτήσεις, ανάλογα πάντοτε με το εκάστοτε πρίσμα που αποκωδικοποιούμε την πραγματικότητα του βίου.

Δύο παράλληλοι κόσμοι συναντώνται στα έργα της Ντέπης Παυλίδου, εκτός από την οπτική και την απτική παράμετρο, που υπαλλάσσονται και συνυπάρχουν. Πρόκειται για την ιστορία, που εμπνέει την δημιουργό, όπου στην συγκεκριμένη περίπτωση αφορά την περίοδο της Εθνικής Παλιγγενεσίας με συντελεστές της πρόσωπα και πράγματα, όπως αυτά όμως παρουσιάζονται μέσα από τις αντανακλάσεις τους στα έργα της τέχνης, αλλά και της καθημερινότητας. Το μετάξι προσφέρει στην ζωγράφο την αίσθηση της οργανικότητας και της αποϋλοποίησης, της ελαφρότητας και της διαφάνειας, της λεπταισθησίας και της εμπεριέχουσας επίσης λάμψης που ενυπάρχει στην διακεκριμένη υφή του υλικού. Η υφή μάλιστα του μεταξιού έχει την δυνατότητα (υπό γωνία και με τον κατάλληλο φωτισμό) να τροποποιεί τις χρωματικές τονικότητες της κάθε επιφάνειας. Ταυτοχρόνως, η επιφάνεια του μεταξιού φέρνει -στις αισθήσεις που αποκομίζουμε, την κλασματική σχέση ανάμεσα στο ορατό και στο μετουσιωνόμενο, στην σθεναρότητα (την αντοχή δηλαδή) κι ως έναν βαθμό στην ανθεκτικότητα (της χρωματικής και χειρονομιακής επεξεργασίας). Η συγκεκριμένη διπολικότητα ωστόσο συνυπάρχει με τα εφήμερα γνωρίσματα αυτού του ιδιότυπου κι αραχνοϋφαντου υλικού.

Τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά στα έργα αυτά λειτουργούν ως μετωνυμίες της ίδιας της δημιουργικής πράξης και γραφής. Η ζωγράφος – που θεωρώ πως από μια πλευρά θα μπορούσε κι εκείνη να ανήκει, εκτός των άλλων, στο Arts and Crafts Movement- παρότι δεν χρησιμοποιεί παραδοσιακή ή λαϊκότροπη γραφή (όπως π.χ. το patchwork) εκφράζεται μέσα από μια αναγωγική μεταποίηση του υλικού στις ρυθμοτεχνικά διαμορφωμένες της επιφάνειες, που με έναν εμπνευσμένο τρόπο συνδυάζουν τον ρεαλισμό με τον μινιμαλισμό.

Τον πρωταγωνιστικό ωστόσο ρόλο, τον δίνει η Ντέπη Παυλίδου στις αποστάσεις. Αποστάσεις οπτικές και αποστάσεις χωροχρονικές, όπου επιτρέπει εμμέσως να υποδηλώνεται η λειτουργία και οι ποικίλες παράμετροι της μνήμης. Μέσα από τους τρόπους που με δικά της κριτήρια η ίδια επιλέγει, αφαιρετικά κατόπιν επεξεργάζεται κι αποστασιοποιεί από το δεσμευτικό τους πλαίσιο τα μοτίβα της. Κατόπιν τα αναδιατάσσει συνθετικά αναμορφώνοντας συνεχώς (σαν ένα είδος δρωμένου) τις επιφάνειές της. Τα μοτίβα της προέρχονται συνήθως από παλιά κεντήματα κι υφαντά, από κοσμήματα επίσης ή χαρτονομίσματα, από φωτογραφημένες προτομές ηρώων και καλλιγραφήματα εποχής, από επιστολογραφίες και γραμματόσημα, από φορεσιές και κεραμικά αντικείμενα κλπ. Μέσα από αυτά, μας μεταγγίζει με σαγηνευτική παραδοξότητα κι αινιγματική ευρηματικότητα, την ανασκαφική λειτουργία που επιχειρεί στην διαμεσότητα του χθες καθώς αυτή γεφυρώνεται με το σήμερα. Τα έργα της μας μεταδίδουν τον απόηχο και την διασπορά, αλλά και τις επιπτώσεις που είχε η Επανάσταση στον κοινωνικό ιστό, μέσα από τα κυμαινόμενα αντικρίσματά της, ανά τρόπους κι εποχές.

Η Ντέπη Παυλίδου δεν μιλάει, παρά μόνον έμμεσα για τον Αγώνα του ‘ 21, φέρνοντάς μας σε επαφή με τις ερμηνευτικές εκδοχές που έχουμε κατά διαστήματα επιχειρήσει, προκειμένου να στοιχειοθετήσουμε, τις όψεις και τα «νομίσματα» της εθνικής ταυτότητάς μας, γιατί «είμαστε η μνήμη μας», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο νευροψυχίατρος και ιστορικός συγγραφέας Emilio Garcia. Αν θεωρήσουμε ότι η μνήμη μας είναι από την φύση της πολυδιάστατη, πιο καίρια ίσως να ήταν η φράση αυτή στον πληθυντικό της αριθμό, δηλαδή «είμαστε οι μνήμες μας» μέσα από τις αντιφατικότητες και τις παράδοξες συνυπάρξεις τους ή τους ετεροκαθορισμούς τους, γιατί αυτά εκφράζει η Ντέπη Παυλίδου.

Αθηνά Σχινά

Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού (ΕΚΠΑ)

Η έκθεση πραγματοποιήθηκε 31.7-3.10.21 υπό την Αιγίδα της Επιτροπής «Ελλάδα 2021»

Portrait of the Elder Evdokimos of Panachrantou Monastery in Andros, which I offered him as a gift on July 18, 2021.

My work "The end of the shift" has been selected by the Stavros Niarchos Foundation Cultural Center and the Lincoln Center for the Performing Arts, to represent the exhibition "Hero Faces - From New York to Athens", June 2021.

Link: https://2021.snfcc.org/en/events/lcfacesofthehero/

Degree show in Athens School of Fine Arts, 16-19 June 2021.

Art exhibition in Choras, Andros. Art place Adamantia. Duration 16 to 31 July 2020

Group Art Exhibition of A.S.F.A. students. Poetry and Painting – Titos Patrikios, at House of Cyprus. 15 May – 13 June 2019

Group Art Exhibition of Alexandra Bari, Depy Pavlidou and Nefeli Soulakelli at Chrysothemis gallery. 7-18 December 2018.